నా మరణం

నేను మరణిస్తాను
నా తల మీద రెపరెపలడుతూ దీపం
కాల్ల ముందు పొగలు కమ్ముతు కుంపటి
కొందరు వెక్కి వెక్కి గుండె పగిలి ఏడుస్తారు 
మరికొందరు వెక్కిలిగా పడి పడి పగలబడి నవ్వేస్తారు
కొదరు జీవిచడం తెలీదంటారు  
మరి కొందరు జీవితం తెలిసినవాడంటారు
హీనుడనని కొందరు దీనుడని ఇంకొందరు ధీరుడని మరికొందరు 
గుఢచారులల గుసగుసలాడుతారు
ఇదంతా తీక్షనంగా వీక్షిస్తుంటాను  
తాటాకు పాడె మీద పడుకుని నేను
మొసేవారెవరు ముందు నడిచేవారెవ్వరు
లెక్కలేస్తారు కలిసికట్టుగా అందరు
నాపై చల్లిన చిల్లర ఎరుకుంటు
పిల్లాడొకడు పరిగెడుతూ ఉంటాడు
నా శవయాత్ర కాటికి చేరగా 
చితి పేర్చి దహనం చేసి 
దుఖ్ఖాన్ని దిగమింగేసి నటిస్తూ వెల్లిపోతారు 
కాలుతున్న చితి నుండి 
కట్నం వచ్చిన కాటికాపరి ఆనందాన్ని
ఏరుకున్న చిల్లర పొగేస్తున్న చిన్నోడి సంతోషాన్ని 
చూస్తు చావులో బ్రతుకని సంతోషిస్తూ 
నిప్పుల్లొ కాలిపోతాను నింగికి ఎగిరిపోతాను 

మహర్షి

ఆనందం

నిన్ను చూసిన క్షణం నా ఆనందం
అక్షరాలలో అభివర్ణించేది కాదు 
అందుకు బదులుగా 
నక్షత్రాలన్నీ నింగినుండి పోగుచేసి 
నీపై కురిపించాలనివుంది
నిండు చంద్రుడిని ముప్పవు ముక్క విరిచి
కర్పురంలా వెలిగించి నీకు దిష్టి తియ్యాలనివుంది
ఇంద్రధనుస్సుని తెచ్చి 
నీ పసిపాదాలు కందకుండా తివాచిలా పరచాలనివుంది 
మేఘాలన్నీ చెరిపేసి ఆకాశాన్ని మడతపెట్టి 
నీ పానుపులా మార్చాలనివుంది
ఒక్క మాటలో  
నా ఆనందాన్ని రెట్టింపు చేసి 
నీకు అందిచాలనివుంది నా అనుబంధమా 

మహర్షి

మనిషి చచ్చిపొతె ముందు ఏడుస్తారు

తరువాత మట్టిలొ పూడుస్తారు

మనసు చచ్చిపొతె ముందు జ్ఞాపకాలను పూడుస్తారు

తరువాత మౌనంగా ఏడుస్తారు

 మహర్షి

ఆనందం

రెక్కలు విరిగిన పక్షికి అవి తిరిగొస్తే..?

ఒడ్డున పడ్డ చేపకి అల దరికొస్తే..?

ఈ క్షణం నేను ఆ పక్షిని,చేపని...!

 మహర్షి

నింగి సంద్రపు అడుగున 
దాగిన తెప్పల ఆల్చిప్పలు
ఆల్చిప్పల రెప్పలలొ 
దాగిన చిరు చినుకుల ముత్యాలకై 
వేచి వేచి నింగికేసి ఎదురుచూసే రైతును చూసి
కరుణించి వరుణించేనా ఆ నింగి.?

                                                                                     మహర్షి