నా గ(మ)ది లో గబ్బిలాలు

మాపటి వేల ఎప్పటిలానే 
మేడ మీద నీడలో కూర్చున్నాను 
ఆకాశంలో ఆడి ఆడి అలిసిపోయి 
ఆవలి దిక్కులో వాలిపోయాడు సూరీడు
గాలి నిశ్శబ్దంగా వీస్తూ 
గుసగుసల వాసనలేవో మోసుకుపోతుంది 
ముందెప్పుడో స్పృశించినవే 
నిన్నటి వరకు ప్రతీ రోజు,ప్రతీ క్షణం
నన్ను వెంటాడినవే
కాదు కాదు 
నీడలా వెంటుంది నన్ను నడిపిస్తున్నవే
నీవో,నావో,మనవో..!
నీ మనవి లేనివి మానవని
మనసారా అనలేను
కాని 
మరువలేనివి,మధురమైనవి...
అదిగొ.. మళ్ళీ..!
అన్నీ మధురమైనవని మనసారా అనలేను
కన్నీటిలో తడిచి ఉప్పగా రుచిస్తాయి కొన్ని
అరక్షణంలోనే ఆకాశం రంగు మారింది 
చందమామ చుక్కల చీకటి చాప పరిచి
మబ్బుల మెత్తమీద వీపువాల్చి 
నా మనసు వింటున్నాడు 
అప్పటివరకు నా గుండె చీకటి గదుల్లో వేలాడుతున్న
జ్ఞాపకాల గబ్బిలాలు 
నీ తలపుల వెలుతురు తగలగానే 
నా నరనరాల దారుల్లో ఎగురుతూ 
నరకయాతన కలిగిస్తాయి 
నిన్ను చూస్తున్న తన్మయత్వంలో
ఆదమరచి కూర్చునప్పుడు
"ఓయ్" అన్న నీ పిలుపు 
ఇంకా నన్ను పలకరిస్తూనేవుంది 
ఆ పిలుపులో నాపై హక్కుని
నేటికీ నా బుజాల మీద మోస్తూనే ఉన్నాను
నా హాస్యాన్ని అపహాస్యం చేసి
నీ చిరునవ్వుని దాచేసి 
విసురుగా విసిరినా నీ చూపులు
ఇప్పటికీ నన్ను చూస్తూనే వున్నాయి
నా కారణంగా నీ ఆదరాలపై వికసించిన 
నవ్వు పూల పరిమళాలు ఇంకా నన్ను వీడనే లేదు 
గడిచిన కాలం తలపుల్లో గడిచే కాలం తెలియలేదు
ఊ కొట్టలేకో జో కొట్టినట్టనిపించో
గురకపెట్టి పడుకున్నాడు నెలరాజు 
అలసిపోయిన సూరీడు మళ్ళీ ఆటకేక్కాడని 
అప్పుడుకాని అర్ధం కాలేదు...

మహర్షి